Offline & online

Ik houd van Pinterest. De perfecte site om urenlang foto's te bewonderen en te (re)pinnen. Tussen de foto's van toffe outfits, jaloersmakende stranden en tientallen DIY's, kwam ik ook deze quote tegen. En ja, hij is eigenlijk best logisch, maar ik vind het leuk er toch een artikeltje aan te wijden. Als comeback. Ik moet echt meer gaan bloggen, mensen, ik weet het. Ik wíl het ook wel, maar ik zit niet meer in de flow. Eigenlijk moet ik alleen die flow even terugvinden.

Social media is mijn verslaving. Het is heel erg, maar ik kan geen dag zonder mijn telefoon. Het is niet dat ik het zó leuk vind, dat ik zo nieuwsgierig ben naar wat iedereen op Snapchat, Facebook en tegenwoordig Kiwi heeft te melden. Het is meer een soort automatisme. En als ik erop zit, kom ik er ook moeilijk weer vanaf. Ben ik weer onderaan iemands Instagramfeed beland, of bij het zoveelste filmpje uit mijn YouTube-abonnementen. Terwijl ik wel tien dingen kan bedenken die nuttiger zijn om te doen. Ik hoef denk ik niet eens te vragen of het herkenbaar is, want dat is het voor iedereen en daar wilde ik het niet eens over hebben. Terug naar de quote die me inspireerde om dit te schrijven. Some people aren't really all that they 'post' to be.

Ik ben niet heel bewust bezig met jaloers zijn als ik andermans vakantiefoto's van palmeilanden, een stunning foto van Cara Delevingne op Instagram, of al die gezellige snapchats zie langskomen. Social media kan echt vermakelijk en inspirerend zijn, hoor. Maar ik denk wel dat het me soms onzeker kan maken. Onbewust, dat wel. Onbewust vergelijk ik mezelf en mijn leven met wat andere mensen laten zien op social media. En het is onzin. Want ja, is ie weer, mensen zijn niet het perfecte beeld wat ze van zichzelf neerzetten op social media. Er zijn nog wel mensen die eerlijk toegeven op Twitter dat ze een baaldag hebben of een 4 voor een belangrijke toets hebben gehaald, maar de meesten doen dan niet.


Zelf kan ik me de laatste keer dat ik iets negatiefs online gooide niet meer herinneren. Het is vooral de leuke dingen die ik deel. Ik vertel over mijn goede cijfer voor het Cambridge examen, maar niet over de 5 die ik in de toetsweek voor wiskunde heb gescoord. Ik laat de enige goed gelukte selfie zien. Maar mijn leven is niet perfect, want ik heb ook huilbuien en onzekerheden. Die deel ik niet, net zoals haast niemand dat doet. Natuurlijk hoeft dat ook niet, maar het gaat erom dat je je moet realiseren dat online niet real life is. Op social media kun je doen hoe je wilt, in real life is niemand perfect.

Sowieso vind ik dat offline & online soms best lastig. Wanneer moet ik nou wel iets tweeten en wanneer niet? Ik plaats zelf best weinig op Twitter bijvoorbeeld, omdat ik denk dat het toch niemand interesseert. Ik ben niet zo'n onzeker typje hoor, maar 'offline' ben ik niet zo'n aanwezig persoon, dus vind ik het niet nodig om dat wél op Twitter, Instagram en Facebook te zijn. Eigenlijk is dat ook onzin, want je volgers volgen je niet voor niets. Word jij wel eens (onbewust) 'onzeker' van social media? Of heb je daar geen last van?

PS: toetsweek zit erop, dus ik ben er weer. Ik heb al een aantal resultaten terug en die waren goed! Alleen dus die 5,1 voor wiskunde, balen, maar ik sta nog ruim voldoende. Nog maar een weekje school, dan op kamp en dan is het klaaar. Woehoe. Zal ik nog schrijven over mijn zomerplannen? (Want ik heb zóveel exciting zomerplannen.. nee, grapje, het voelt niet eens als zomer, ik bedoel: ik schrijf dit, binnen, met als uitzicht grijze lucht en regendruppels tegen het raam. Middenin juni...)